عصر این جمعه دلگیر وجود تو کنار دل هر بیدل آشفته شود حس، تو کجایی گل نرگس؟

به خداآه نفس های غریب توکه آغشته به حزنی است زجنس غم وماتم،زده آتش به دل عالم وآدم مگراین روز و شب رنگ شفق

یافته درسوگ کدامین غم عظمی به تنت

رخت عزاکرده ای؟

ای عشق مجسم! که به جای نم شبنم بچکد خون جگر دم به دم از عمق نگاهت. نکند باز شده ماه محرم که چنین می زند آتش به

دل فاطمه آهت به فدای نخ آن شال سیاهت

به فدای رخت ای ماه! بیا صاحب این بیرق و این پرچم و این مجلس و این روضه و این بزم توئی،آجرک الله!عزیز دو جهان

یوسف در چاه ،دلم سوخته از آه نفس های

غریبت دل من بال کبوتر شده خاکستر پرپرشده، همراه نسیم سحری روی پر فطرس معراج نفس گشته هوایی و سپس رفته به اقلیم

رهایی،

به همان صحن و سرایی که شما زائر آنی و خلاصه شود آیا که مرا نیز به همراه خودت زیر رکابت ببری تا بشوم کرب و

بلایی، به خدا در هوس دیدن شش گوشه دلم

تاب ندارد ،نگهم خواب ندارد، قلمم گوشه دفتر غزل ناب ندارد، شب من روزن مهتاب ندارد، همه گویند به انگشت اشاره مگر این

عاشق بیچارهء دلدادهء دلسوخته ارباب

ندارد...تو کجایی؟ تو کجایی شده ام باز هوایی،شده ام باز هوایی...